Uitgever met een missie

VLUCHT, een raamvertelling

Terugkerende aspecten:

Tekstfragmenten

Kom nog eens vaker terug. Met regelmaat verschijnen hier nieuwe tekstfragmenten n.a.v. aspecten in het boek.

	(…) De burgemeester pakt opnieuw de microfoon: ‘Het zoeken van opvang voor asielzoekers is een moeilijke kwestie. Maar er is wel een grens. Het houdt op als je al bij voorbaat schreeuwend en rellend binnenkomt. Dat past niet bij een discussie.’ Er komt een dame naar een van de microfoons en vraagt het woord: ‘Ik prijs mij gelukkig dat mijn wieg hier heeft gestaan. Hoewel mijn vader in de zeventiger jaren uit Suriname kwam, ben ik hier geboren, meer heb ik daarvoor niet hoeven doen, maar… ’Zwarte Piet! Zwarte Piet! Zwarte Piet! ‘De vrijheid van meningsuiting is een onbetaalbaar goed’, vervolgt ze nauwelijks nog verstaanbaar. ‘Ik heb gezien dat veel mensen uit angst hier niet voor hun mening uit durven komen. Ik laat me niet intimideren, maar dit is niet het Nederland waar ik trots op… ’Zwarte Tiet! Wiedewiedewiet! Zwarte Tiet! Wiedewiedewiet! (...)
	Rosa Klein is dood. Ze had al veel langer dood kunnen zijn; er waren gelegenheden genoeg geweest. In elk geval hadden de jaren ‘42' en ‘43' kansen geboden, maar ook 1938 was een mogelijkheid geweest. Het lot was echter wispelturig en had uiteindelijk anders beslist. Alsof het haar tijd niet was geweest en er nog belangrijke taken vervuld moesten worden. Het waarom daarnaar is een niet te beantwoorden vraag, want Rosa is een heel gewoon, doorsnee mens geweest, onbeduidend, niets bijzonders. Althans niet voor de grote buitenwereld, ofschoon natuurlijk elk mens voor de eigen omgeving bijzonder kan zijn. Het is maar net aan wie je de vraag stelt. Rosa is zesentachtig jaar geworden. Niet abnormaal oud, niet buitengewoon jong. Een beetje gemiddeld, net als zijzelf is geweest.